Desperate to publish!

Do they think that I am so desperate to pay 500 dollars to «publish» something in a journal that is
no better than a blog?

Αξιολόγηση επιστημονικού έργου και κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης

Ποτέ μου δεν σκέφτηκα σοβαρά να κάνω αίτηση για να λάβω κάποιο θέση διοίκησης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρόλα αυτά, για κάποιους ειδικούς λόγους, πριν μερικά χρόνια κατέθεσα αίτηση για να γίνω διευθυντής στο σχολείο που υπηρετώ. Τότε συνέταξα το βιογραφικό μου και προσκόμισα ότι απαιτούνταν για τις σπουδές μου και το συγγραφικό μου έργο. Εκείνη την περίοδο για να γίνεις διευθυντής έπρεπε να σε ψηφίσουν οι συνάδελφοι σου και προφανώς δεν ήμουν και τόσο δημοφιλής… Όμως μου έμεινε μια πικρία γιατί ο συνυποψήφιος μου είχε μόνο ένα πτυχίο και μηδενικό συγγραφικό έργο. Ο λόγος που ένιωσα αυτή την πικρία ήταν πως θεωρούσα και θεωρώ πως μόνο κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενο που διδάσκει μπορεί να γίνει καλός δάσκαλος. Και στο σχολείο είμαστε πρώτα δάσκαλοι και όλα τα άλλα μετά. Σίγουρα είναι χρήσιμες οι διάφορες παιδαγωγικές προσεγγίσεις αλλά αν δεν ξέρω, για παράδειγμα, κβαντική μηχανική, δεν μπορώ να διδάξω κβαντική μηχανική! Το ερευνητικό έργο κάποιου δείχνει πως αυτός έχει σίγουρα μια πιο βαθιά γνώση ενός αντικειμένου από αυτόν που έχει μηδενικό ερευνητικό έργο. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει: Τι χρειάζεται η βαθιά γνώση όταν διδάσκεις στο Γυμνάσιο; Η προφανής απάντηση είναι ότι κάποιος μπορεί να δει οπτικές του αντικειμένου που διδάσκει που δεν είναι προφανείς και οι οποίες μπορούν να κάνουν το μάθημα πολύ πιο ενδιαφέρον. Από την άλλη καλό είναι να μην απαντάμε όπως μου απάντησε εμένα ένας καθηγητής μου όταν ήμουν Γ Γυμνασίου όταν τον ρώτησα τι είναι το κβάντο και μου είπε: «Βαθιά χημεία!» 

Το σύστημα άλλαξε και τώρα πλέον μετράνε ουσιαστικά οι δημοσιεύσεις και το επιστημονικό έργο. Μετράνε όμως; Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν μετράνε! Τώρα το σύστημα ποσοτικοποιεί το έργο κάποιου, όπως άλλωστε συμβαίνει εν πολλοίς και στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μετράει πόσες εργασίες έχεις, όχι τι εργασίες έχεις! Είναι κακό αυτό; Φυσικά! Ορίστε μια απλή εξήγηση. Το 1991 παρακολουθούσα ένα μάθημα στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου. Το βασικό υλικό του μαθήματος ήταν μια εργασία του σπουδαίου Γάλλου λογικολόγου Jean-Yves Girard η οποία ήταν περίπου 105 σελίδες. Αυτή η εργασία είχε δημοσιευτεί σε ένα σοβαρότατο περιοδικό χωρίς κρίση! Ο λόγος; Απλά ο συγγραφέας είναι ας πούμε αυθεντία. Από την άλλη κάποιος μπορεί να δημοσιεύσει μια κριτική ενός λογοτεχνικού βιβλίου σε ένα σχετικό περιοδικό και πάλι χωρίς κρίση. Φυσικά η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στον αντίκτυπο που είχε και έχει η εργασία του Girard και στον αντίκτυπο που έχει η βιβλιοκριτική. Επειδή αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, έχουν προταθεί διάφοροι δείκτες με βάση τους οποίους μπορεί να αξιολογηθεί το συνολικό έργο κάποιου. Όμως δεν  θεωρώ πως είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι δείκτες. Από την άλλη, αν κάποιος έχει να παρουσιάσει 5 εργασίες στα παιδαγωγικά συνέδρια της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας και κάποιος 1 εργασία στα Transactions of the American Mathematical Society, θα πρέπει να θεωρηθεί πως προφανώς η μια εργασία είναι σημαντικότερη από τις 5 παρουσιάσεις. Γιατί; Επειδή υπάρχει ένας πολύ μεγάλος βαθμός δυσκολίας στην αποδοχή εργασιών στα Transactions της AMS. Προφανώς η υιοθέτηση αυτής της πρότασης θα κάνει πιο δύσκολο το έργο της αξιολόγησης αλλά θα είναι πιο έγκυρο.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλοί εκδοτικοί οίκοι που δημοσιεύουν βιβλία επί πληρωμή. Ο συγγραφέας ετοιμάζει το βιβλίο, πληρώνει ένα συγκεκριμένο ποσό και το βιβλίο του εκδίδεται με ISBN και όλα τα σχετικά. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για εκδοτικούς οίκους  που εκδίδουν περιοδικά και στα οποία δημοσιεύεις αν και μόνο αν πληρώσεις. Οι κριτικές είναι  επιφανειακές και συνήθως οι κριτές δεν διαβάζουν επιμελώς το κείμενο (αυτό ακριβώς κάνω και εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις). Το μέγα ερώτημα είναι: Είναι το ίδιο να εκδώσεις ένα βιβλίο στη  Springer ή στην John Wiley και το ίδιο να εκδώσεις ένα βιβλίο ένα βιβλίο στην EuropeBooks; Στην πρώτη περίπτωση καταθέτεις μια πρόταση (book proposal)  η οποία περνάει κρίση (μου έχει τύχει να δεχτώ 10 κρίσεις για μία πρόταση!). Στη συνέχεια, η συντριπτική πλειοψηφία των κρίσεων είναι θετικές, η πρόταση πάει στο κεντρικό συμβούλιο του εκδοτικού οίκου που αποφασίζει αν τελικά θα προχωρήσει στην έκδοση ή όχι του βιβλίου (μου έχει τύχει να απορριφθεί πρόταση σε αυτό το τελικό στάδιο). Όταν τελειώσει η συγγραφή, έρχεται η ώρα των κρίσεων. Συνήθως δύο κριτές αναλαμβάνουν να διαβάσουν το κείμενο και να δώσουν την τελική έγκριση για την έκδοση ή όχι του βιβλίου. Τώρα συγκρίνετε τι γίνεται με τους λεγόμενους predatory publishers που εκδίδουν βιβλία επί πληρωμή. Κανείς δεν ελέγχει την πρόταση βιβλίου (δεν υπάρχει λόγος να την κάνεις), κανείς δεν ελέγχει το κείμενο και κανείς δεν εγγυάται την επιστημονική επάρκεια του τελικού αποτελέσματος! Όμως ένα βιβλίο που θα εκδοθεί από την Springer  και ένα που θα εκδοθεί από έναν predatory publisher, θα λάβουν τα ίδια ακριβώς μόρια! Από την άλλη όταν έχουμε δύο υποψήφιους και ό ένας έχει εκδώσει ένα βιβλίο σε έναν predatory publisher και ο άλλος τίποτα, θεωρώ θα πρέπει να δωθούν κάποια μόρια στον πρώτο μιας και μπήκε στον κόπο να εκδώσει το όποιο έργο του. Άλλωστε κάποιες φορές, υπάρχουν συγγραφείς που προτιμούν να εκδώσουν το έργο τους με όποιο κόστος απλά για να μην χαθεί.

Με την εφαρμογή του τελευταίου νόμου για τηνπαιδεία είναι πλέον πολύ της μόδας τα Ευρωπαϊκά προγράμματα μιας και προσδίδουν ένα κύρος αλλά και μόρια στην αξιολόγηση στα σχολεία τα οποία συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα. Βέβαια στην Ελλάδα δεν θα έλεγα ότι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η αξιολόγηση των αιτήσεων για χρηματοδότηση τέτοιων προγραμμάτων είναι και ο πιο αξιοκρατικός. Φυσικά έχω υπόψη μου διάφορα γεγονότα που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Από την άλλη όταν ετοιμάζεται ένα πρόγραμμα, συνήθως υπάρχει μια μικρή ομάδα ατόμων που γράφουν την αίτηση και άρα σχεδιάζουν το πρόγραμμα. Προφανώς λοιπόν όποιος συμμετέχει σε αυτή την ομάδα, θα μπορεί να έχει δικαίωμα να λαμβάνει τα επιπλέον μόρια που προβλέπει ο νέος νόμος. Όμως τώρα το γεγονός και μόνο ότι κάποιος συμμετείχε σε ένα ταξίδι-συνάντηση αρκούν για να λάβει αυτά τα επιπλέον μόρια έστω και η συμμετοχή του στο πρόγραμμα είναι… φιλική.

Η γλωσσική επάρκεια είναι ένα άλλο σημαντικό θέμα. Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν διάφοροι «οργανισμοί» που παρέχουν τη δυνατότητα κάποιος να λάβει τη απαιτούμενη γλωσσική επάρκεια χωρίς ιδιαίτερο κόπο και online. Από την άλλη οι καθηγητές ξένων γλωσσών εξαιρούνται από αυτή τη διαδικασία καθώς η γνώση της ξένης γλώσσας θεωρείται προσόν διορισμού. Νομίζω πως προσόν διορισμού είναι το πτυχίο αγγλικής, γαλλικής ή γερμανικής φιλολογίας και όχι η γλωσσική επάρκεια. Άλλωστε όλοι μας γνωρίζουμε ελληνικά (ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε) αλλά αυτό δεν μας επιτρέπει να διδάξουμε την ελληνική γλώσσα σε ένα σχολείο. Οπότε θεωρώ εντελώς άδικο να μην λαμβάνουν οι καθηγητές ξένων γλωσσών τα μόρια γλωσσικής επάρκειας. Άλλωστε πολλοί από αυτούς έχουν και το λεγόμενο proficiency ή το ανάλογο για άλλες γλώσσες.

Γενικά θεωρώ πως ο τρόπος αξιολόγησης του έργου και των προσόντων των υποψήφιων διευθυντών είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Θα πρέπει να υπάρχουν ξεκάθαρα κριτήρια που θα πριμοδοτούν αυτούς που έχουν ουσιαστικό έργο και αυτούς που έχουν ουσιαστικά τυπικά προσόντα. Όμως φαίνεται πως μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών δεν συμφωνεί με αυτή την προσέγγιση επειδή απλά δεν έχει τα απαιτούμενα προσόντα. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα αγαθά κόποις κτώνται και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας

Sch.gr: μια ακόμη ελληνική και πονεμένη ιστορία

Χθες και σήμερα προσπαθώ να ανεβάσω κάτι στη σελίδα του 2ου Γυμνασίου Ξάνθης και δεν μπορώ γιατί υπάρχει Internal Server Error! Η σελίδα φοιλοξενείται από τον κρατικό φορεά που ονομάζεται sch.gr. Το γεγονός οι 48 ώρες δεν ασχολείται κάποιος με το πρόβλημα είναι ενδεικτικό των υπηρεσιών που παρέχει ο εν λόγω φορέας. Εδώ «πέφτει» το Facebook ή το Twitter για μισή ώρα (με εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρήστες) και χαλάει ο κόσμος και στο sch.gr ο μήνας έχει εννιά!

Ερώτημα: Για ποιο λόγο πρέπει να εμπιστευόμαστε το σχολικό δίκτυο όταν είναι συνεχώς πεσμένο; Αν η σελίδα ήταν σε μία εταιρεία δεν θα υπήρχαν αυτά τα προβλήματα! $%^&*( τις κρατικές υπηρεσίες.

Η βασική διαφορά του LaTeX με το XeLaTeX

Στους υπολογιστές όλα τα σύμβολα που μπορούν να πληκτρολογηθούνονομάζονται χαρακτρήρες. Ο κάθε χαρακτήρας αναπαριστάνεται εσωτερικά με έναν αριθμό. Το byte είναι βασική μονάδα μέτρησης όγκου πληροφοριών. Ένα byte μπορεί να αναπαραστήσει όλους τους ακεραίους αριθμούς από το 0 ως το 255 (μπορεί και όλους τους αριθμούς από το -127 ως +128 αλλά αυτό δεν μας αφορά εδώ). Στις αρχές της πληροφορικής οι χαρακτήρεςπου αναγνωρίζει ένας Η/Υ ήταν πολλοί λίγοι: τα αγγλικά γράμματα (πεζά και κεφαλαία), τα ψηφιά, τα σύμβολα στίξης και μερικά ακόμη σύμβολα και χαρακτήρες ελέγχου. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες σχηματίζουν ένα σύμβολοτο οποίο είναι γνωστό ως ASCII. Με την εξάπλωση των Η/Υ στη δεκαετία του 1980 έγινε κατανοητό πως οι Η/Υ (ουσιαστικά τα λειτουργικά συστήματα) έπρεπε να  υποστηρίζουν και άλλους χαρακτήρες. Έτσι οι Η/Υ στην Ελλάδα υποστήριζαν  τους αρχικούς χαρακτήρες του ASCII συν τους μονοτονικούς ελληνικούς χαρακτήρες. Αυτή η (αναγκαστική;) επιλογή είχε ένα βασικό μειονέκτημα: Έκανε δύσκολη ως αδύνατη την επικοινωνία στα ελληνικά, αραβικά κ.λπ. μεταξύ ανθρώπων που ζούσαν σε διαφορετικές χώρες. Επιπλέον, δεν ήταν καθόλου εύκολο ένα κείμενο να περιέχει παραπομπές γραμμένες σε 3 ή περισσότερες γραφές (σκεφτείτε τη συσκευασία ενός σύγχρονου προϊόντος και δείτε σε πόσες γραφές είναι γραμμένα τα συστατικά). Για να δωθεί λύση σε αυτά αλλά και άλλα συναφή προβήματα, ένα consortium εταιρειών πληροφορικής έφτιαξε το Unicode Consortium. Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε το προτυπο Unicode το οποίο επιτρέπει στα Λ/Σ να αναπαριστάνουν σήμερα πάνω από 100.000 χαρακτήρες!

Το TeX είναι ένα πρόγραμμα που δημιουργήθηκε πριν το Unicode. Οπότε σχεδιάστηκε με βάση την υπόθεση ότι ένας Η/Υ μπορεί να «δουλεύει» με το πολύ 256 χαρακτήρες. Έτσι και οι γραμματοσειρές που χρησιμοποιούσε μπορούσαν να έχουν το πολύ 256 χαρακτήρες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το pdfTeX το οποίο είναι ίδιο με το TeX απλά παράγει αρχεία PDF απευθειας. Το πακέτο inputenc με την επιλογές utf-8 επιτρέπει στο LaTeX να επεξεργάζεται αρχεία κωδικοποιημένα στην κωδικοποίηση UTF-8 του Unicode σε επίπεδο μακροεντολών. Δηλαδή θεωρεί όλες τις δυάδες από byte τα οποία αναπαριστάνουν χαρακτήρες Unicode ως εντολές και τα αντιστοιχεί σε γλυφές συγκεκριμένων γραμματοσειρών. Ποια συγκεκριμένα σε στις γραμματοσειρές που θεωρούνται οι κύριες γραμματοσειρές κάθε γλώσσας και έχουν κωδικοποιηθεί με βάση κάποια συγκεκριμένη κωδικοποίηση 1 byte ανά χαρακτήρα.

To XeTeX είναι μια επέκταση του TeX που μπορεί να επεξεργαστεί απευθείας αρχεία κωδικοποιημένα στην UTF-8. Αυτό σημαίνει ότι αυτόματα μπορεί να χρησιμοποιήσει μια γραμματοσειρά που περιέχει ως 100.000 γλυφές! Οπότε είναι τεράστιο λάθος να χρησιμοποιούμε το πακέτο inputenc με το XeLaTeX. Γενικότερα είναι απλά χάσιμο χρόνου να χρησιμοποιούμε το LaTeX και όχι το XeLaTeX ή ακόμη κι το LuaLateX. Άλλωστε το ένα ακόμη όφελος είναι η δυνατότητα χρήσεις γραμματοσειρών OpenType και TrueType, η αυτόματη εναλλαγή χρήσης κανόνων συλλαβισμού, η χρήση μαθηματικών γραμματοσρειρών τύπου OpenType και TrueType κ.λπ.

Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας

Το γεγονός ότι κάποιος είναι καλός γραφίστας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ξέρει να στήνει ένα βιβλίο. Δεύτερον, προγράμματα όπως το Microsoft Word και το Adobe InDesign δίνουν σε αρκετούς την εσφαλμένη εντύπωση πως ο σχεδισμός ενός βιβλίου είναι μια εύκολη και απλή υπόθεση και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να γεμίσουμε τη σελίδα με έγχρωμα κουτάκια. Δυστυχώς αυτό είναι τεράστιο λάθος και η πίστη στο αντίθετο δημιουργεί εκτρώματα όπως η σελίδα που ακολουθεί.

Προσέξτε πόσο άσχημος είναι ο τρόπος με τον οποίο γράφεται ένας ορισμός. Δυστυχώς τέτοια «εφέ» δεν χρησιμοποιούμε ούτε σε προσχολικά βιβλία. Επίσης δείτε πως αυτός που έστησε το βιβλίο δεν ξέρει καθόλου μαθηματικά. Ενώ λοιπόν θέλει να πει πως μπορούμε να χρησιμοποιούμε το σύμβολο «⊊» αντί να χρησιμοποιούμε το σύμβολο «⊈», προτείνει να χρησιμοποιούμε το σύμβολο “⊂” το οποίο φυσικά σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Ακόμη, η τελευταία πρόταση στο ορισμό έπρεπε να είναι εκτός του ορισμού. Αν λοιπόν σε τέτοια απλά πράγματα υπάρχουν τέτοια παιδαριώδη λάθη, τότε σε κάτι πιο εξεζητημένο θα γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος!

The Royal Mint Sucks!

On September 9, 2020 I decided to buy a silver Britania coin from the Royal Mint. So I placed an order using their web shop. The followin clearly shows my transaction history.

When one buys a bullion coin from the Royal Mint, for some reason they put it immediately into their vault (i.e., their storage facility). I did not know this and although I find it quite strange, tha next day I deposited some money to my account and asked them to deliver the bullion coin to my home address. After placing this «new» order I got the following email.

Today is December 10 and although I have repeatedly complained that I have not received the coin, they still ignore my messages or when they reply they are just talking bullshit. Most probably I will lose my money but the morale of the story is to avoid buying anything from them. They are completely unprofessional and very arrogant people.

Desktop Having TV as Monitor

I have a computer that uses the latest version of OpenIndiana/hipster and I am using a TV as a monitor. To reduce the number of wires, I decided to use only the HDMI wire. My video card is a GeForce GT 1030 that naturally has HDMI output. Of course the first thing is to connect the video card with the monitor. Although the visual output was OK, there was no sound! First of all, I had to change the audio devices:

apostolo@adalind>> audioctl list-devices
audiohd#6
audiohd#3
apostolo@adalind>> audioctl show-device
Device: /dev/sound/audiohd:3mixer
  Name    = audiohd#3
  Config  = ATI HD Audio (SB600)
  HW Info = Unknown HD codec: 0x10ec0900

This is how my system is setup now. To achieve this I had top do the following:

# cd /dev
# rm audio audioctl
# ln -s sound/1 audio
# ln -s sound/1ctl audioctl
# rm dsp
# ln -s dsp1 dsp

OK but how do I know which device is the correct one:

apostolo@adalind>> audiotest
Sound subsystem and version: SunOS Audio 4.0 (0x00040003)
Platform: SunOS 5.11 illumos-6578fdfad8 i86pc

*** Scanning sound adapter #1 ***
/dev/sound/audiohd:6dsp (audio engine 0): audiohd#6
  - Performing audio playback test... 
         ................OK
         ...............OK
         ..............OK
        

*** Scanning sound adapter #2 ***
/dev/sound/audiohd:3dsp (audio engine 1): audiohd#3
  - Performing audio playback test... 
         ................OK
         ...............OK
         ..............OK
        

*** All tests completed OK ***

If you hear sound, then the device is the correct one. In my case, I had to make a change to the monitror. The following images show what I did:

 

 

 

Now I enjoy sound and I have only one wire!

Compiling FontForge on OpenIndiana

FontForge is an open-source font editor. I have been using this editor for many year and I always compile it myself on OI/hipster. In order to proceed, one need to download and install a few libraries:

• libuninameslist
• libspiro
• FreeType

We only need the source code of the FreeType not to compile it. Compiling the other two libraries is easy:

$ CC=gcc64 ./configure --prefix=/opt/gnu \
--libdir=/opt/gnu/lib/amd64 --bindir=/opt/gnu/bin/amd64"

The command gcc64 is actually a script that calls gcc with the -m64 option enabled. To configure fontforge I had to make sure GNU date is the first date accessible. Also, I had to patch the configure script as follows:

--- configure.old       2018-04-03 10:59:31.003080406 +0000
+++ configure   2018-03-31 16:49:04.069977255 +0000
@@ -37305,10 +37305,10 @@
 fi
 FONTFORGE_DATE_NOW=${SOURCE_DATE_EPOCH:-$(date +'%s')}
 FONTFORGE_DATE_OPTS="--date=@${FONTFORGE_DATE_NOW}"
-if ! date --version 2>/dev/null ; then
-  # Use POSIX date instead of GNU date on BSD systems
-  FONTFORGE_DATE_OPTS="-j -f %s ${FONTFORGE_DATE_NOW}"
-fi
+#if ! date --version 2>/dev/null ; then
+#  # Use POSIX date instead of GNU date on BSD systems
+#  FONTFORGE_DATE_OPTS="-j -f %s ${FONTFORGE_DATE_NOW}"
+#fi
 FONTFORGE_MODTIME="$(date -u $FONTFORGE_DATE_OPTS +'%s')L"
 FONTFORGE_MODTIME_STR="$(date -u $FONTFORGE_DATE_OPTS +'%H:%M %Z %e-%b-%Y')"
 FONTFORGE_VERSIONDATE="$(date -u $FONTFORGE_DATE_OPTS +'%Y%m%d')"

The command that follows is the one I have used to configure fontforge:

CC=gcc64 CXX=g++64 CFLAGS="-I/opt/gnu/include" LIBSPIRO_CFLAGS="-I/opt/gnu/include" \
LDFLAGS="-L/opt/gnu/lib/amd64 -R/opt/gnu/lib/amd64" ./configure --prefix=/opt/gnu \
--libdir=/opt/gnu/lib/amd64 --bindir=/opt/gnu/bin/amd64/ \
--with-freetype-source=../freetype-2.6.5

Of course you should adjust the name of the freetype source tree. That’s it.

Ιδανικός αριθμός μαθητών ανά τάξη

Πριν χρόνια μας όταν θα ξεκινούσε η διδασκαλία της πληροφορικής στα λύκεια, ο υπεύθυνος πληροφορικής του τότε «Παιδαγωγικού» Ινστιτούτου (τώρα πια Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) έκανε ενημερωτικές συναντήσεις με τους εκπαιδευτικούς που θα διδάσκαν το μάθημα.  Η ενημὲρωση-μάθημα έγινε στο ΠΕΚ Καβάλας κάποια στιγμή πριν το 2000. Εκεί λοιπόν ο υπεύθυνος μας είπε διάφορα κουλά αλλά ένα πραγματικά με εξόργισε:  Όπως έχει συμπεράνει το ISO αλλά και το πανεπιστήμιο του Harvard ο ιδανικός αριθμός μαθητών ανά υπολογιστή είναι 3! Τότε εγώ ζήτησα το λόγο και του είπα: Δεν ξέρω τι λέει το ISO και το Harvard αλλά νομίζω πως ο ιδανικός αριθμός μαθητών ανά υπολογιστή είναι 4, δύο μπροστά στην οθόνη και δύο πίσω να παίζουν τάβλι! Φυσικά ακολούθησε πανδαιμόνιο και ο κομισὰριος εκπαίδευσης (όχι σύμβουλος εκπαίδευσης) δεν ήξερε τι να πει. Τώρα ο υπουργός «παιδείας» τόλμησε και είπε στο 10ο Περιφερειακό Συνέδριο στην Τρίπολη ο Υπουργός Παιδείας:

Υπάρχει μια εντελώς λάθος αντίληψη στην κοινωνία. Και λέει όσο λιγότερα παιδιά είναι στην τάξη τόσο περισσότερα γράμματα θα μάθουν τα παιδιά μου. Οπότε άσε μια παθολογία του συστήματος να διαιωνίζεται. Αυτό θα πρέπει εμείς, όχι η κεντρική διοίκηση, εμείς όλοι να το αντιμετωπίσουμε. Το παιδί ούτε γράμματα μαθαίνει ούτε κοινωνικοποιείται όταν είναι σε μικρές τάξεις όλες οι δυνατές έρευνες το έχουν αποδείξει.

Μια άλλα λόγια πλάθουμε ένα παραμύθι το οποίο πλασάρουμε στουε ιθαγενείς και όποιος τσίμησε, τσίμπησε! Κρίμα!

Favouritism everywhere!

A few months ago I saw an ad about a position at a Swedish university. Clearly, I was not eligible for the position but I wanted to apply just to see what people think about my work. First let’s see what the position was about:

From the text it is crystal clear that they wanted someone who has been specialized in the theoretical foundations of computational or computer science. In plain English they wanted someone who works in theoretical computer science. Now let’s see what one reviewer had to say about the person they have finally selected:

Clearly, this candidate is not specialized in theoretical computer science: he had used computers to implement his new (?) algorithms on matrix computation. Frankly, it is very difficult to me to see how matrix computations will enable us to better understand the nature of computation. Second, one cannot compare the number of citations for work that is done in different areas! It is simply absurd! My understanding is that the department wanted to hire this particular person and so they found a way to make him appear as the best candidate. In plain English again, this is the textbook example of favoritism!

All these years the people of the North accused the people of the South for corruption, favouritism, nepotism, etc. This simple example shows that Northern countries are as corrupt as the Southern countries. The only difference is that Swedes and others have mastered the art of making favouritism, nepotism, etc., look as the most reasonable choice.